Podniesienie umysłu do Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie z całym szacunkiem, jakiego wymaga Jego istotna obecność, zjednoczyć się z Nim i Jego Boskimi czynnościami w Eucharystii, gdzie On nie przestaje uwielbiać, wychwalać, kochać swego Ojca w imieniu wszystkich ludzi i w stanie ofiary.
Przedstawić sobie Jego skupienie, ducha ofiary, życie ukryte, ogołocone ze wszystkiego, posłuszeństwo, pokorę itd. Pobudzać się do naśladowania Go i postanowić czynić podobnie w każdej okoliczności. Ofiarować Bogu Ojcu Jezusa jako jedyną ofiarę godną Jego i przez którą możemy złożyć Mu hold, uznać Jego dobrodziejstwa, zadowolić Jego sprawiedliwość i ubłagać Jego miłosierdzie, by nam pomogło.
Ofiarować Mu siebie i poświęcić Mu swoje istnienie, życie, stanowisko. Przedstawić Mu tę cnotę, jaką zamierza się spełniać, jakieś umartwienie, które mamy zamiar wykonać, by się przezwyciężyć, i to w łączności z celem, w jakim Zbawiciel przebywa w Przenajświętszym Sakramencie.
Uczynić tę ofiarę z myślą powiększenia, o ile się da, chwały, jaką Jezus oddaje Ojcu w tej wzniosłej tajemnicy.
Zakończyć Komunią duchową.
Rozmyślanie doskonałe - szczególnie podczas nawiedzenia Najświętszego Sakramentu. Starać się sobie ten sposób przyswoić, bo nasze szczęście na tym świecie zależy od zjednoczenia z Jezusem w Najświętszym Sakramencie.
O. Jean-Baptiste Chautard OCist "Życie wewnętrzne duszą apostolstwa"
wyd. Te Deum, Warszawa 2002, s.145-146
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz