Rdz 12, 1-9: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał (...). Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu. (Rdz 12,1.4).
Pan Jezus powiedział:
Bądź i ty dzisiaj gotowa na każdą niespodziankę, bądź gotowa wyjść z własnych planów, myślenia, zamiarów i uczynić szybko, bez powątpiewania w to, co Ja ci powiem.
Gdy mówię o "twojej ziemi rodzinnej i domu twego ojca", to teraz mam na myśli zwykłą codzienność, w której żyjesz, poukładany do pewnego stopnia plan dnia, warunki, w jakich jesteś, a które dają jakieś poczucie stabilności. Gdy mówię "wyjdź", to znaczy, że oczekuję od ciebie postawienia kroku wbrew naturalnym skłonnościom, przeciwnego twoim upodobaniom, przekreślającego ułożony plan. Słowo "wyjdź" jest zaproszeniem do większej miłości i głębszego zaufania.
...Wyjdź z tego, co jest dla ciebie milsze i wygodniejsze i wejdź do świata problemów i cierpienia drugiego człowieka, do świata którym on żyje i kochaj, jednocząc się z nim.
(Teresa Chomieniec MSC, Rozmowy z moim Panem, t.III, 20.06.2005)
Ścieżki do medytacji:
1. Kiedy zbliżam się do drugiego człowieka będąc w potrzebie, mam nadzieję, że on wejdzie do świata moich problemów i mojego cierpienia. Często jest to treścią moich spotkań z kierownikiem duchowym albo ze wspólnotą osób wierzących.
Czy umiem zauważyć podobne oczekiwania w osobie, którą Pan Bóg stawia na mojej drodze?
Czy wierzę, że Maryja we mnie jest gotowa służyć każdemu swoją otwartością i współczuciem?
Czy nie marnuję łaski bycia darem dla bliźniego?
2. Kiedy zbliżam się do drugiego człowieka będąc w potrzebie, mam nadzieję, że on wejdzie do świata moich problemów i mojego cierpienia. Zdarza się to często.
Czy w takiej samej postawie, oczekiwania na jednoczenie się w miłości i współczuciu, przychodzę bardzo często do Jezusa?
Czy nie wybieram Go dopiero wtedy, kiedy zawiodą ludzkie oparcia?
Co mi "pomaga" marnować łaskę otwarcia się na stałą obecność Pana Boga?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz